Kaç can daha gitmeli, bu lanetli uykudan uyanmamız için? Daha kaç ev, kor alevler içinde kalmalı bu büyük ve tarifsiz acıyla? Kaç baba ağlamalı ‘oğlum soğuk toprakta yatıyor şimdi’ diye? Ve kaç anne gelinliğini örtmeli zamansız yitirdiği kızının tabutuna?
Zamansız acılar yaşıyoruz gülüşler eksik şimdi şarkılar sessiz
Bir gülüştü dudaklarında yaşam her birinin… Hepsinin bedeninde bir umut vardı belki ‘yaşamak tarafı ağır bastığından’… Bilmeleri mümkün müydü ölümün de yaşama dair